Patronką naszej szkoły, Zespołu Szkół Specjalnych Nr 5 w Pabianicach jest Maria Konopnicka, polska poetka, prozaik, krytyk i publicystka.
Urodziła się 23 maja 1842 r. roku w Suwałkach, jako córka Józefa Wasiłowskiego, prawnika, patrona trybunału cywilnego i Scholastyki z Turskich. Siedem lat później – w 1849 r. jej rodzice przeprowadzili się do Kalisza. Tutaj przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W latach 1855 – 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie, gdzie poznała Elizę Pawłowską (Orzeszkową). Przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. W 1862 r. wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie na terenie ówczesnej guberni kaliskiej.
Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. Zadebiutowała w 1870 r. na łamach „Kaliszanina” wierszem „W zimowy poranek”. Swemu rodzinnemu miastu poświęciła trzy utwory poetyckie: dwa zatytułowane „Kaliszowi” (1888 i 1907) i „Memu miastu” (1897).
Przychylnie przyjęto jej cykl poetycki „W górach”, który opublikowano w „Tygodniku Ilustrowanym” w 1876 r. To zadecydowało o poświęceniu się literaturze. W latach 1877-1890 mieszkała wraz z dziećmi w Warszawie. Obok uprawiania twórczości literackiej aktywnie uczestniczyła w życiu społeczno-kulturalnym. Od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet „Świt”. Jej twórczość miała duże znaczenie literackie i społeczne. Przykład stanowią trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie, także poemat filozoficzny Imagina, w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu. Od 1890 r. przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej. Współpracowała wówczas z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski. Współorganizowała również międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902).W roku 1903 Maria Konopnicka otrzymała w darze narodowym (zakupiony ze składek społeczeństwa) dworek w Żarnowcu pod Krosnem. Jeszcze w latach 1905 – 1907 przebywała w Warszawie, gdzie organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin. Zmarła 8 października 1910 r. we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim. Twórczość Marii Konopnickiej znalazła trwałe miejsce w literaturze polskiej. Nawiązywała w utworach do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w „Z mojej Biblii” (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach „Linie i dźwięki” (1897), „Italia” (1901), „Nowe pieśni” (1905), „Głosy ciszy” (1906). Tworzyła liczne wiersze dydaktyczne, jak „Śpiewnik historyczny” (1904), „Ludziom i chwilom” (1905); epickie poematy „Przez głębinę” (1907) i „Pan Balcer w Brazylii” (1910).Zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych:„ Cztery nowele” (1888), „Moi znajomi” (1890), „Na drodze” (1893), „Ludzie i rzeczy” (1898), „Na normandzkim brzegu” (1904). Szkice reportażowe: „Za kratą” (1886), „Obrazki więzienne” (1887-1888). Krytyka i eseistyka literacka: „Portrety piórem” (1898), „Mickiewicz, jego życie i duch” (1899), „Trzy studia” (1902), „Szkice”(1905). wiersze: „Rota”, „Wolny najmita”, „W poranek”, „Tęsknota” i inne nowele, publicystyka literacka i społeczna. Nade wszystko popularne do dziś utwory dla dzieci: „O krasnoludkach i sierotce Marysi” (1896), „O Janku Wędrowniczku” (1893), „Na jagody” (1903), „Śpiewnik dla dzieci” oraz wiersze (np. „Stefek Burczymucha”, „Zima zła”, Jadą, jadą dzieci drogą”,…)